هیچگاه کارمند وزارت فرهنگ نبوده ام، بدون احتساب عذابی که برای انتشار پژوهش ها و نگارش هایم کشیده ام، 3 بار سر و کارم با زیرمجموعه های این وزارتخانه افتاد. بار اول حدود 4 سال سردبیری مجله رسانه و تاسیس کتابخانه مرکز رسانه ها، مرتبه دوم 52 ماه سکانداری نشریه کتاب هفته و دفعه سوم 2 سال و اندی برای تاسیس مرکز کتاب پژوهی ایران. از خدا خواسته ام که باد هیچگاه کلاهم را به سوی این وزارتخانه و نهادهای وابسته اش نبرد چرا که از خیر کلاه خواهم گذشت. حتی از طبع و نشر 6 اثر چاپ نشده ام که آثار مرجع در حوزه تاریخ روزنامه نگاری محسوب می شوند گذشته ام و اگر سلامتی از دست رفته ام را بازیابم در پی مفر دیگری برای راه اندازی مرکز برخط میراث روزنامه نگاری ایران خواهم بود که با دولت هیچ سروکاری نداشته باشد. اما برخود فرض می دانم در این زمانه سخنی کاغذی را به اطلاع موثران در برگماری وزیرفرهنگ برسانم. دکتر سیدعباس صالحی، انسانی اخلاق مدار، پاکدست، خداترس و مردمدار است. باورمندانه تلاش می کند آبادی دنیای دیگران به ویرانی آخرتش نینجامد، در پی کسب آرامش اهل فرهنگ و هنر است. آرامش و آسایش فرهنگ مداران وهنرمندان لازم است اما کافی نیست. بسیاری از پدید آورندگان و آفرینشگران حوزه فرهنگ و هنر، بخصوص کسانی که عمر بر سر حوزه های حرفه ای خود گذارده اند در حال وداع با عرصه های یاد شده هستند. چون زمانه، زمینه و چشم انداز درخوری برای تداوم فعالیت نمی بینند. شمارگان مطبوعات و کتاب حکایت از یک بیماری دارد که از مرز مسکن گذشته و نیازمند جراحی است. امیدوارم ایشان پس از آنکه بر اریکه فرهنگ نشست بتواند با 3 برنامه کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت بر معضل های امروز فائق شود.