وقتی نوزادان ارتباط چشمی برقرار نمی کنند، با در آغوش گرفتن مضطرب و عصبی می شوند، شروع تکلم شان دیرتر از کودکان دیگر است، به مسیری که با دست اشاره می‎کنی بی توجهند، در ابراز احساسات خود از قبیل درد، گرسنگی و سرما ناتوانند، حرکاتی تکراری دارند و بی دلیل ممکن است بچرخند، بخندند، گریه کنند یا... با اسباب بازی های خود بازی های غیرمعمول می کنند، درکی از خطر کردن ندارند و از چیزی نمی هراسند و... نشانه های دیگری که نشانگر ابتلای کودکان به اوتیسم هستند. این کودکان باید در اسرع وقت نزد روانپزشک برده شوند تا پروسه درمان روی آنها که بیشتر جنبه آموزشی دارد، آغاز شود. بچه های اوتیسمی گرچه ارتباط سختی با دنیای خارج دارند، اما چنین نیست که آموزش پذیر نباشند.