در همین حوالی و در روزهایی که اکثریت جامعه ایرانی سرگرم خبرهای سیاسی و اجتماعی و سوژه های مختلف هستند، عده ای دورهم جمع شده اند تا درباره «کلمه» حرف بزنند: اتفاقی که حتی خبرش هم چندان در خبرگزاری ها و کانال های خبری جدی گرفته نمی شود و آنقدر از فضای خبری این روزها دور است که توجه نمی طلبد. اما واقعیت این است که اگر کمی از خبرها و اتفاق های روزمره فاصله بگیریم، در جایی که اندیشه شکل می گیرد و بعد به هنر می رسیم، کلمه بسیار مهم تر و تاثیرگذارتر از هر خبری است. فکر کردن به کلمات، کاربردهای شان، آنچه برای ما می آورند و آنچه باعث ارتباط اجتماعی ما می شود، آنقدر اتفاق روزمره ای است که گاهی حتی اهمیتش را هم فراموش می کنیم. اما برخلاف اکثریت جامعه، عده ای هنوز در این سرزمین زندگی می کنند که دغدغه هایی خارج از قاعده های روزمره دارند و در نشستی اینچنین درباره کلمات صحبت می کنند: نشستی که نخستین جلسه اش چهارشنبه بعدازظهر در مرکز فرهنگی شهرکتاب برگزار شد و درباره کلمه «حسرت» بود. حامد عسکری، ترانه سرا برای صحبت در این نشست دعوت شده بود و او هم پس از سخنرانی کوتاهی درباره اهمیت واژه ها، از کلمه «حسرت» گفت: سخنرانی که بهتر است توضیح بیشتری درباره آن ندهیم و روایتش کنیم برای تمام کسانی که هنوز دغدغه هایی فارغ از دغدغه های روزمره و جمعی دارند: «اگر به متون کهن و مقدس نگاه کنیم، متوجه می شویم که کلمات ارزش بسیار زیادی دارند. مثلا در گات ها آمده که در ابتدا کلمه بود و هیچ نبود یا اگر به قرآن نگاه کنیم، می بینیم که خداوند در جایی گفته است «وعلم آدم الاسماء کلها». در ادبیات اسطوره ای و فولکلوریک نیز کلمه، مبحث جاندار و عمیقی است. ما شرقی ها گذشته مان را بیشتر از آینده دوست داریم. چیزهای دیگری هم هست که نشان دهنده حسرت های ما است مثل اینکه در پاریس هوس آش رشته و قرمه سبزی می کنیم اما در روستاهای دورافتاده ایران هم که باشیم، آخرین مدل گوشی تلفن همراه را داریم. بسیاری از ما حسرت های مشترکی داریم و آن را هنوز هم حس می کنیم. به نظر من امتیاز بزرگ حسرت داشتن این است که این حسرت ها آدم ها را در اوج غنا و دارایی، متوجه اصل و ریشه شان می کنند و اجازه نمی دهند انسان، متکبر و مغرور باشد.»