در بخش قبل به خطوط اصلی تفکر چینی در مورد استراتژی هسته ای اشاره و گفته شد که جنگ انقلابی طولانی مدت در چین شکل دهنده دیدگاه رهبرانی مانند مائو، چوئن لای و دنگ شیائوپینگ از جنگ بود؛ یعنی آنها معتقد به تکیه بر مردم بودند نه پرستش سلاح. اگرچه ظهور تسلیحات هسته ای تغییرات شگرفی در روش های نبرد به وجود آورد اما مائو اعتقاد داشت که آنها قواعد اساسی جنگ را تغییر نمی دهند. او معتقد بود که ربودن دل ها و قلب ها و نه در اختیار گرفتن یک یا چند سلاح جدید همان چیزی است که تعیین کننده نتیجه جنگ است. همچنین اشاره شد که نسل اول و دوم رهبران چین به شدت بر تئوری مارکسیستی «ماتریالیسم دیالکتیک» در تحلیل طیفی از مسائل مهم- از جمله استراتژی هسته ای- که با آن مواجه بودند، تاکید می کردند.