عادت قدیمی فوتبال ایران همچنان ادامه دارد. خوش استقبال و بدبدرقه. آخرین تصویر از یک روز به یادماندنی برای بازیکنان فوتبال ایران را چگونه به خاطر می آورید؟ فوتبالی که برای خداحافظی بازیکنانش هم برنامه ندارد! خداحافظی تلخ و غریبانه سهیل حق شناس از سپیدرود رشت یکی از تصاویر تلخ فوتبال است. جمله او پس از خداحافظی را می توان بارها خواند و افسوس خورد: «همه حرفم این است که کاش یک تشکر می کردند و موقعی که قصد خداحافظی داشتم دستی به سرم می کشیدند.» بحث بر سر تجلیل از یک چهره نیست، بحث بر سر مشکلات همیشگی فوتبال ایران نیست. بحث بر سر بازیکنانی است که آینده شان پیش رو است و قاب خداحافظی عجیب حق شناس می تواند تصویر آینده آنها باشد. بازیکنی که سال ها برای شهرش جنگید، در سخت ترین روزها ماند، گل زد، آسیب دید و حتی ناسزا شنید. اما ماند و برای تیمش، شهرش، عشقش پا پس نکشید. بازیکنی که سال هاست در دانشگاه تدریس می کند و در مدارس حاضر می شود. اما عاقبت او، تنها ماندن بود. تنهای تنها دور زمین چرخید و چهارگوشه را بوسید تا خداحافظی تلخی از فوتبال داشته باشد. مثل علی کریمی، مهدی مهدوی کیا، جواد نکونام و فرهاد مجیدی. فوتبال ایران ارزشی برای سرمایه هایش قائل نیست. عامدانه نمی بینند و عامدانه واکنشی نشان نمی دهند اما کشوری مثل لبنان برای کاپیتانش، رضا عنتر، از بازیکنانی مثل جرارد پیکه، جوردی آلبا و سرخیو بوسکتس دعوت می کند تا در دیدار خداحافظی ستاره شان حضور داشته باشند. تفاوت ها را می توان حس کرد. امثال حق شناس که برای شهرشان همه کار کردند. او باید نماد سخت کوشی و تلاش برای نونهالانی باشد که در زمین های خاکی یا چمن روستاهای گیلان تمرین می کنند و می خواهند ستاره سپیدرود رشت یا ملوان انزلی باشند اما نه مدیران سیاسی و نه مدیران فوتبالی ارزشی برای حق شناس قائل نشدند. او مثل بسیاری از بزرگان فوتبال از یاد خواهد رفت. لگدمال کردن سرمایه ای که سال ها برایش هزینه شد. به همین راحتی...