معمول چنین است که وقتی زن و شوهری کارشان به طلاق و جدایی می رسد، هر کدام شان ماجرا را از نگاه خود طوری تعریف می کند که آن دیگری باعث و بانی این جدایی تصویر می شود. در تعریف هر طرف ماجرا، سوی دیگر داستان گاهی چنان خودرای و مستبد یا غیرمنطقی و نافهم است که هیچ چاره ای غیر از جدایی باقی نمی ماند و طلاق، دروازه نجات از این جهنم زمینی خواهد بود. این میان کافی است که شنونده حرف هر دو سو را بشنود و در میان شنیدن روایت هر کدام، به این اشاره کند که مثلا در این موردی که تو چنین می گویی، آن دیگری چیزی متفاوت را روایت می کند. کافی است شما چنین بگویید تا با پرخاش این طرفی روبه رو شوید که «تو هم بازیچه او