رای اعتماد به شانزده وزیر پیشنهادی آقای روحانی در درجه اول نشان می دهد که مجلس حاضر به همکاری با رییس جمهور است. اگر مجلس نهم و مشکلاتی که بر سر راه دولت یازدهم بود را به یاد آوریم، به خوبی خواهیم دید که مجلس دهم با آقای روحانی همراه است. البته همین انتظار هم وجود داشت. آنچه عجیب بود، رای نیاوردن آقای حبیب الله بیطرف بود. او یکی از بارزترین و شناسنامه دار ترین وزیران معرفی شده اصلاح طلب بود. همچنین آقای حجتی نیز از افراد شناسنامه دار نزدیک به اصلاح طلبان بود اما با فاصله کمی توانست رای اعتماد بگیرد. خیلی ها نقدهایی به عملکرد فراکسیون امید داشتند. درست است که رای نیاوردن آقای بیطرف و ناپلئونی قبول شدن آقای حجتی مقداری عجیب است.

عمده ترین انتظاراتی که رای دهندگان به آقای روحانی دارند در دو حوزه خلاصه می شود: یکی انتظارات در حوزه اقتصادی است که بهبود معیشت مردم و کاهش بیکاری و خروج از رکود را شامل می شود. این مساله در صدر درخواست ها و مطالبات مردم قرار دارد. انتظار دیگر در حوزه مسائل توسعه سیاسی و دموکراسی خواهی خلاصه می شود. در خصوص دموکراسی خواهی خیلی امیدی به این کابینه و دولت دوازدهم نمی توان بست اما در حوزه اقتصادی به نظر می رسد که فرمان اقتصادی دولت دوم در دست کسانی است که کم و بیش فرمان را در دولت اول در اختیار داشتند. البته موفقیت آقای روحانی در زمینه مبارزه با تورم شایسته بود و نباید آن را نادیده گرفت اما به هر حال انتظار زیادی از آقای روحانی می رود که گامی جلو تر بیاید و شاهد خروج کشور از رکود باشیم.