دیروز مسعود سلطانی فر، وزیر پیشنهادی وزارت ورزش و جوانان با وجود 39رای مخالف و 24 رای ممتنع، هیچ مخالفی در صحن علنی مجلس نداشت و هیچ نماینده ای حاضر نشد برنامه ها و عملکرد او را نقد کند. آیا این رویه را باید تسلط مجلس بر ورزش دانست یا بی تفاوتی نماینده ها به حوزه ای که عموم جامعه با آن سروکار دارند؟ شاید ابتدا به ساکن مسعود سلطانی فر از این اتفاق خوشحال باشد اما وقتی حجم وسیع مطالبات، مشکلات، معضلات و عقب ماندگی های ورزش را در کشور می بینیم، باید از این «بی تفاوتی» نگران باشیم. نگران از آینده ورزش و بخش جوانان. قطعا وزیر ورزش و جوانان به تنهایی از پس این مشکلات برنخواهد آمد. وزیری که دو حوزه جوانان و ورزش را در زیرمجموعه اش دارد اما نسبت اختیار و بودجه پیش بینی شده برای آن متناسب نیست. روزهای سختی در انتظار مسعود سلطانی فر است. او باید فکر کند، برنامه بنویسد، طرح مطرح کند و پروژه هایش را اجرا کند. اما در چه بستری؟ همه مشکلات ورزش و بخش جوانان نشان می دهد که ما برنامه ریزی نداریم و تا زمانی که مشکل برنامه ریزی حل نشود، مشکل ورزش و جوانان هم حل نخواهد شد. مدیران ورزش هم درگیر روزمرگی هایشان هستند. آنها فقط امروز را می بینند و نه 10سال دیگر و جالب اینجاست که هیچ مقامی هم از مدیران مان نمی خواهد برنامه 4 یا 10ساله بیاورند. همه دوست دارند که تیم ملی همین امروز به جام جهانی صعود کند، تیم ملی کشتی همین امروز قهرمان المپیک شود، تیم های والیبال و بسکتبال و وزنه برداری در سطح جهان حرف برای گفتن داشته باشند تا بگویند ما این کار را کردیم. کاری ندارند چه بلایی بر فوتبال، بسکتبال، شمشیربازی، بوکس، وزنه برداری و بسکتبال می آید. فوتبال ایران قبلا هم در جام جهانی بود اما آیا ما به عرش فوتبال رسیدیم یا انگلستان که سال هاست نتوانسته قهرمان جام جهانی شود، در قعر فوتبال دنیاست؟ وزیر ورزش از دوران تازه در ورزش و جوانگرایی و ترمیم سن مدیریتی می گوید اما آیا می تواند حریف حلقه های قدیمی مدیران ورزش در فدراسیون ها، هیات ها و حتی وزارت ورزش شود؟