امروز با شنیدن نام «ایران» یاد ضیافتی باشکوه می افتیم که در آن فردوسی، مولانا، بوعلی، سنایی، نظامی، حافظ، سعدی و... هرکدام در جایی مهم تکیه زده اند. وقتی می گوییم ایران، یاد سرگذشتی می افتیم: یاد پادشاهانی چون کوروش یا سلسله های اشکانی و ساسانی تا دوره های متاخرتر قاجار و پهلوی. یاد جایی می افتیم که بارها بیگانگانی حریمش را در هم شکسته اند ولی باز کمر راست کرده و حیات نویی ای بسا پررونق تر از قبل آغازیده است. یاد ایران برای مان با اموری پیوند خورده است: نوروز، شاهنامه، خوراک های ایرانی، کیفیت خاصی از معماری و هنر. در عین حال مدتی است که شکی نداریم که این داشته ها به نوعی با مرزهای سیاسی امروز ایران، به شکل گربه نشسته، مرتبط است.