سال 1898 نخستین کنفرانس بین المللی برنامه ریزی شهری در نیویورک با محوریت بزرگ ترین بحران زیست محیطی کلان شهرها برگزار شد. کسی در آن کنفرانس، امیدی به بهبود شرایط زیست محیطی شهرهای بزرگ نداشت. راهکار قابل پذیرشی هم برای خروج از بحران متصور نبود. اگر کسی گمان می کند در آن کنفرانس، پژوهشگران و مدیران در پی راهکاری برای رهایی از آلودگی هوا می گشتند، سخت در اشتباه است. ذهن انسان تمایل دارد شرایط و دانسته های موجود خود را به گذشته و به ویژه آینده تعمیم دهد و بر همان اساس تصمیم بگیرد. ابتدای قرن بیستم، مهم ترین چالش زیست محیطی شهرهای بزرگ، نه ترافیک خودروها و مصرف بی رویه سوخت های فسیلی که پهن اسب