برتراند راسل، فیلسوف شهیر بریتانیایی با آن چشم های تیزبین و مغرور و لبخند متفرعنانه با پیپی در دست و ژست از خود متشکر یکی از مشهورترین مدافعان فایده باوری در اخلاق بود. یعنی از این دیدگاه دفاع می کرد که آنچه یک عمل را اخلاقی می کند و باعث می شود به آن صفت خوب و زیبایی اخلاقی دهیم، میزان سود و منفعتی است که از آن کار حاصل می آید. برای مثال اگر باید راست بگوییم نه به این خاطر است که به سخن وظیفه گرایان راستی و صداقت در شمار خوب های اخلاقی است و انسان همیشه و همه جا باید راست بگوید، بلکه باید راست بگوییم به علت منافعی و فوایدی که راستگویی در پی دارد. همچنین فایده باوران که خود زیرمجموعه پیامدگرایان