چگونه می شود در مضیقه کلمات و ستونی در روزنامه، از ستون ریختگی جامعه ای گفت که در روزمرگی هر روزه اش، اجحاف بر کودکان کوخ نشین، عادت شده است؟ زبانم قفل شده، ذهنم زنگ زده و منگ و خنگ می آید در گفتن خاطره ای تلخ از اوینار کوچک، دختر 10ساله دروازه غار که در زمستان بی برف سال 1381، بر سر آن کوچه تنگ، برایم گفت چه بر سر کودکان خانواده های اعتیاد می آید و همه بودنم را تلخکام و زهرآگین کرد. خورشید وجود اوینار همراه خانواده اش در این سرزمین، به آرامی کسوف کرده بود و در این خورشیدگرفتگی، بدون آنکه ما بفهمیم، بدون آنکه ما ببینیم، خانواده ای در عمق فقر و فلاکت، به آرامی تمام فروشده بودند. پدر اوینار، مردی