در صدمات ورزشی، تصادفات، افتادن از ارتفاع و سوانح یکی از آسیب های شایع دررفتگی مفصل شانه است. از آنجا که این مفصل از سطوح مفصلی کوچک و ساختار استخوانی محدود تشکیل شده است، بیشترین ثبات و پایداری آن با بافت های نرم همچون عضلات، تاندون ها، لیگامان ها و کپسول مفصلی تامین می شود.

چنین ساختاری اگرچه دامنه حرکتی گسترده ای برای مفصل فراهم می کند، اما به علت ثبات استخوانی محدود، آن را در معرض خطر دررفتگی به صورت مکرر قرار می دهد. اگر اولین بار که مفصل شانه دچار دررفتگی می شود تحت نظر متخصص جااندازی انجام شود و مدت زمان کافی تحت درمان فیزیوتراپی شامل مدالیتی های ضدالتهاب و تمرین درمانی قرار گیرد، احتمال تکرار آن بسیار ضعیف خواهد بود.