اساسا در یک دوره طلایی در کشورمان همه چیز بر مدار مضارب سه هزار میلیارد تومان دور می زد و همین برای ما کلی باعث غرور و افتخار شده بود.ما در گذشته وزیر اقتصادی داشتیم که اقتصاددان نبود، نهایتا تا دور در دور، نزدیک در نزدیک تسلط به علم ریاضیات و اقتصاد داشت اما کشتی گیر بود و گوش شکسته ای بود برای خودش! در آن دوران طلایی تمام فنون کشتی روی اقتصاد ما پیاده شد، از فیتیله پیچ گرفته تا یه خم. اقتصاد عین موم توی دستان کشتی گیران اقتصادی کشور بود و همین طور «درخکن» و «اشگل گربه» بود که روی نقاط مختلف اقتصاد ما زده می شد. در آن دوران البته فن «بزکش» که اسم نامناسبی هم دارد بسیار کاربرد داشت و وزیر اقتصاد و کشتی هم مواظب بود تا فنون به بهترین شکل ممکن روی نرخ تورم، ضریب جینی، قیمت ارز و... زده شود و یک جورهایی ناظر تشک بود.

حالا که دوستان آش را با جایش«درخکن» کرده اند و حساب برخی از سازمان ها مانند کف دست ما بدون مو است، نایب رئیس مجلس گفته: «نمی شود یک شبه هشت هزار میلیارد اختلاس کرد» چرا نمی شود؟ واقعا اینکه اهالی مجلس فعلی و دولت یازدهم و دوازدهم آنقدر نگاه به سمت بیگانگان دارند و ظرفیت های داخلی را نادیده می گیرند، جای تعجب دارد (شبیه سرمقاله کیهان شد، قبول دارم!). درحالی که ما در دوران درخشانی تولید«اختلاس گر» را به بخش تولیدات غیرنفتی خود اضافه کرده بودیم و دانشمندان جوان کشورمان در زیرزمین خانه های شان اختلاس گر تولید می کردند و کار به جایی رسیده بود که مردم فریاد می زدند: «یکی اختلاس گران را از برق بکشد!» چون در برخی از سازمان ها فقط چند عدد گلدان، دو متر موکت و چند عدد قاشق و چنگال به عنوان سرمایه باقی مانده بود که آنها هم دیگر قابل اختلاس نبودند. در نتیجه سیاست های اقتصادی و همین سختگیری های بی دلیل دولت یازدهم و دوازدهم باعث شده که بخشی از سرمایه و نیروی انسانی ما که در هشت سال تربیت شده و آموزش دیدند و امروز اختلاس گران بزرگی هستند که در کازینوهای کانادا افتخاری برای کشورمان به دست می آورند، مهجور مانده و از ظرفیت های آنها استفاده نشود.