بوعلی سینا شاگرد مبرزی دارد به نام بهمنیار آذربایجانی که آذربایجانی هم هست. او ابتدا زردشتی بود (از خاندان های زردشتی بوده) ولی اواخر مسلمان شد. می گویند بوعلی این شاگرد را کشف کرد. روزی بوعلی در دکان نانوایی بود. بهمنیار بچه کوچکی بود، آمد به نانوا گفت: کمی آتش احتیاج داریم برای آتشگیره، یک ذره آتش بده می خواهم ببرم خانه مان. نانوا گفت: آتش را که اینجور نمی شود برد، برو ظرفی بیاور. فورا این بچه مشتش را پر از خاکستر کرد و گفت: آتش را اینجا بگذار. بوعلی کشف کرد که این بچه باهوشی است. رفت سراغ پدر و مادرش، گفت: حیف است که این بچه از بین برود، او را در اختیار من قرار بدهید، در آینده مرد فاضلی خواهد شد...(1)