عدالت آموزشی، بدون سنجش درست همه مولفه هایی که در آن نقش دارند رخ نمی دهد. ورای بحث های مربوط به هزینه ها، ساختارها، برنامه ها و هدف گذاری دوره پیش دبستانی باکیفیت، بدون معیارها و ملاک های رسیدن به کیفیت مدنظر نمی توان قدم درستی برداشت. می توان گفت واقعی ترین بحث و تماس همین سنجش است که نمونه آن مطالعه طولی کودکی در ایران محسوب می شود. اهمیت مطالعه طولی در آن است که در میان انواع پژوهش ها، تنها این شکل پژوهش است که بر مبنای سنجش انجام می شود. این شکل مطالعه نه مداخله می کند، نه توصیه ای دارد و نه برنامه ای می دهد. تنها به سنجش در طول فرایندی که طی شده نگاه می کند. بنابراین این بررسی طولی می تواند منتج به بررسی رشد طولی ای که رخ داده شود. دوره پیش دبستانی یکی از فقیرترین دوره های آموزشی در ابزارها و سنجش است. برای رسیدن به پیش دبستانی باکیفیت در مناطق دوزبانه، شناخت و توجه به فرهنگ آن منطقه باید همراه با سنجش رشد شناختی و مهارت های اجتماعی انجام شود؛ برای مثال با مطالعه طولی دو استان؛ مانند تهران و تبریز می توان به تفاوت رشدهای روانی، شناختی، زبانی و غیرشناختی کودکان رسید. این نتایج سنجش هاست که باید در اختیار تعیین کنندگان و سیاست گذاران باشد. در غیر این صورت سیاست گذاری بر مبنا و موضع درستی صورت نگرفته است. حتی با نتایج این سنجش هاست که می توان در باورهای رایج شک کرد. تصور بر این است که رشد زبانی کودکان تبریزی از تهران عقب تر است، اما با توجه به آمارهای سنجش می بینیم که چنین نیست. بنابراین تمامی برنامه هایی که بدون توجه به این سنجش هاست به هدف مدنظر نخواهد رسید. در کشور ما برای نخستین بار آزمون استنفورد بینه در حال استانداردشدن، اعتباریافتن و روایی سازی است. مسئله این است که آزمون سنجشی که در ساختار زبانی دیگری نوشته شده، چگونه در این مناطق انجام شود که افراد قابل مقایسه باشند. طبیعتا هرگونه برنامه ریزی باید با این سنجش که در آن افراد قابل مقایسه اند شکل بگیرد.