در زندگی همه ما چیزهایی هست که نمی توانیم درباره آنها حرف بزنیم؛ یعنی آن چیزها در مغزمان وول می خورد، هست و حتی آزارمان می دهد. درد دارد؛ ولی به زبان نمی آید.

توجیه این حالت در مغزپژوهی بسیار ساده است؛ چون ما سندرمی مغزی داریم که به آن سندرم غفلت و انکار می گوییم؛ یعنی وقتی که به عللی مغز ما از چیزهایی حتی مهم و حیاتی غافل می ماند و حتی به طرز غریبی وجود آن چیزها را انکار می کند؛ یعنی نمی تواند آنها را به تولیدات زبانی در نیمکره چپ مغز ما تبدیل کند. یکی از شرایط بحرانی که مغز ما به چنین حالت غفلت و انکار می رسد، دورانی است که ما با یک خبر بسیار دردناک و غیرقابل پذیرش روبه رو می شویم. بیشتر