ایده محوری نمایش «نمی تونیم راجع بهش حرف بزنیم» جسورانه و درگیرکننده است: یکی از فرزندان خانواده ناپدید شده است، ناپدیدشدنی که در ادامه مردد می شویم شاید یک فرار خودخواسته بوده: فراری که باز در همان ادامه می فهمیم در باقی اعضای خانواده احساسات مختلفی برانگیخته است: حسرت، خشم، خوشحالی، دلتنگی، اضطراب، امید و یاس. و همه اینها طی یک ساعتی روشن می شود که این خانواده پرجمعیت دور میز غذا نشسته اند و همزمان با خوردن و نخوردن، درمورد این ناپدیدی حرف می زنند و احتمالات مختلفی را می کاوند که می تواند شامل حال فرزند مفقودشان شده باشد و تا جایی پیش می روند که در غیرتی برادرانه حتی از تنبیه و کشتن او در صورت پیداشدنش حرف می زنند.