گروه جهان/ در دو هفته ای که گذشت، با زاد و ولدی که در میان آوارگان روهینگیایی بوده است، 400 نفر به جمعیت 400 هزار نفری آنان در مرزهای بنگلادش اضافه شده است. تولد این نوزادان در بدترین شرایط بهداشتی بوده و ادامه این روند، نگرانی هایی را برای گروه های حقوق بشری به دنبال داشته است.

ثریا سلطان، 25 ساله که تازه مادر شده است، زمانی درد زایمان به سراغش آمد که درست در حدفاصل مرزهای دو کشور بود. او دخترش را در گل و لای این منطقه در حالی که زنان دیگر گرد او را با ساری های خود گرفته بودند، به دنیا آورد. ثریا و دخترش هر دو بسیار رنجور و ضعیف هستند و البته او مادر خوش شانسی بود که با وجود چنین شرایطی هنوز فرزندش را در کنار خود می بیند. معصوم بهادر 28 ساله به اندازه او خوش شانس نبود و پسرش را از دست داد. پسرک او دچار تب شدیدی شد. ابوبکر، 35 ساله همسر معصوم بهادر برای پیداکردن کمک آنها را ترک کرد اما وقتی برگشت متوجه شد پسرش جان باخته است. آنها فرزندشان را همانجا در یکی از جنگل های مرزی دفن کردند. فرزند آنها تنها سه روز عمر کرد. مادر دیگری می گوید: وقتی پسرش در آغوشش جان سپرد، نمی دانست باید با جنازه او چه کند. در نهایت او تصمیم گرفت، پیکر کوچک پسرش را به دست آب های خروشان رودی که در مرزهای میانمار و بنگلادش جاری است، بسپارد.

مهد مومینول حق، پزشک اردوگاه آوارگان میانمار در مرزهای بنگلادش، می گوید اغلب این مادران دچار افسردگی هستند و احساس ناتوانی و اندوه فراوانی دارند. او نه تنها موقعیت روحی این افراد را وخیم توصیف می کند که معتقد است از نظر جسمی نیز به مراقبت های فراوان نیاز دارند. او می گوید: ما تلاش می کنیم بهترین خدمات را به آنها ارائه کنیم اما امکانات ما محدود است و از پس نیازهای آنها بر نمی آییم. به گفته او مادرانی که تازه زایمان می کنند، از شرایط روحی خاصی برخوردارند و در چنین شرایطی اگر فرزندشان را از دست بدهند، این شرایط روحی بسیار حساس تر هم می شود.