هر گاه به شعرهای پیرامونم گوش می دهم، دو نوع آواز را می شنوم: برخی ناشی از شعرهای پر از نیرو و احساس هستند و برخی پر از شعرهایی که به کنجکاوی در زندگی می پردازند.یکی از اینها، شعرهای حماسی و قدرتمندانه ای است که به زودی ممکن است کار خارق العاده ای از آن رخ دهد، اما دیگری شعری است که نه آن چنان تراژیک و پراحساس، بلکه مانند شعرهای علی محمد مودب و نقاشی های عمیقی که آدمی را به فکر و تجسس وا می دارد. این اتفاق در بسیاری از دعواها هم رخ می دهد، وقتی یکی خشمگین و به دنبال شیرفهم کردن دیگری و آن یکی به دنبال وساطت و حل مساله و توضیح دادن است. اما ظاهرا هر زمانی این دو دسته شعر از دو سوی قدرت با هم در رقابت بوده اند، یکی می گفته تفنگت را بردار و دیگری می گوید زمین بگذار.