با توجه به معادله ساده عرضه و تقاضا در هر بازار می توان به این نتیجه رسید که چقدر واردات لازم است. بنابراین زمانی باید منتظر واردات باشیم که توان تامین تقاضای بازار از سوی تولیدکنندگان داخلی وجود نداشته باشد.

متاسفانه در ایران با در نظر گرفتن شرایط موجود اغلب کالاهای مصرفی به صورت تجارت غیرشفاف (قاچاق) به بازار راه پیدا می کند. براین اساس نباید انتظار داشته باشیم مدیریت واردات در این شرایط شکل گرفته و مسئولان و سیاستگذاران کشورمان با استفاده از ابزارهای قانونی بتوانند حرکت کنند.

مشکل اصلی این است که اقتصاد زیرزمینی باعث ارسال سیگنال های اشتباه به مسئولان جهت برنامه ریزی شده که نتیجه آن، اوضاع فعلی است.

به همین دلیل اگر به دنبال نسخه ای شفابخش برای مدیریت واردات متناسب با منافع اقتصادی کشورمان هستیم، نباید فراموش کنیم قدرت گرفتن تولید داخل و حذف موانع موجود سر راه تولید باکیفیت، شاه کلید موفقیت است و باید هرچه در توان داریم در راستای افزایش تولید کیفی مورد نیاز بازار برای پاسخ منطقی به آن به کار گیریم. اما به راستی چه باید کرد؟

اولین گامی که باید برای تقویت تولید کشور برداریم، این است که دولت به این باور برسد که رقیب بخش خصوصی نیست بلکه ناظری جهت ایجاد تسهیلات مورد نیاز بخش خصوصی شناخته می شود.

دومین گام این است که تولیدکنندگان واقعی را در مسیر اصلی تولید قرار دهیم. در این زمینه اگر به کارنامه گذشته توجه کنیم، می بینیم گروه عمده ای از تولیدکننده نماها با استفاده از رانت ها و ارتباطات خود بخش قابل توجهی از منابع موجود را که قرار بود در اختیار تولید قرار گیرد به خود اختصاص داده اند و این منابع را در بخش های دیگری غیر از تولید سرمایه گذاری کرده اند.