در یکی، دو سال اخیر، هند به عنوان یک اقتصاد نوظهور تلاش های زیادی برای دستیابی به شریان های بین المللی و ترانزیت کالاهایش کرده است. یکی از بازارهای هدف هند، افغانستان است و البته آسیای مرکزی. هند در نقشه راه خود برای ایستادن در جایگاه برترین اقتصاد دنیا، به دنبال مسیری امن است؛ مسیری که بتواند بدون کوچک ترین مشکلی، کالاهای خود را ترانزیت کند؛ شاید در نگاه نخست، پاکستان دردسترس ترین و راحت ترین راه باشد، اما وقتی پای امنیت و دوستی های منطقه ای در میان باشد، اسلام آباد از فهرست گزینه های مطلوب دهلی نو حذف می شود! به هرحال، مناسبات سیاسی و دیپلماتیک، نقش بسزایی در هم گرایی اقتصادی میان دو کشور دارد و از این منظر، پاکستان انتخابی منطقی برای هند نخواهد بود.کشوری که دسترسی بهتر، امن تر و مطلوب تری دارد، بی شک ایران است. در این میان، برای هند که اینک جای استعمارگر خود؛ یعنی بریتانیا را در اقتصاد جهانی گرفته، «چابهار» یک نقطه استراتژیک محسوب می شود؛ خصوصا آنکه هندی ها سعی دارند، چابهار را به عنوان رقیبی سرسخت در مقابل گوادر پاکستان، توسعه دهند. چابهار، درست به مثابه یک بندر در چهارراه جهانی، می تواند گزینه ای پیشرفته و آینده دار برای ترانزیت کالاهای هندی به افغانستان و آسیای میانه باشد. درواقع در نقشه جدید منطقه و پس از هم گرایی دهلی نو و کابل، این چابهار است که می تواند حلقه وصل باشد. توافق نامه هند- ایران-افغانستان، هم می تواند اقتصاد منطقه را متحول کند و هم امنیت پایدار را به ارمغان آورد.چابهار درحال حاضر به خاطر چهارراه ارتباطی دریایی، هوایی، جاده ای و ریلی، انتخابی جذاب برای هند برای رسیدن به بازار افغانستان است. با بهره برداری از خط ریلی چابهار- زاهدان و امتداد آن تا افغانستان، راه برای توسعه سرزمین دوست داشتنی افغان ها، هموار می شود و مثلث دهلی نو، تهران و کابل می تواند نماد صلح پایدار در منطقه خاورمیانه شود. سیاست های معتدل نارندرا مودی، حسن روحانی و اشرف غنی در سال های اخیر بسیار موفق بوده و ادامه این روند، یک تجارت برد- برد را در منطقه به وجود می آورد. امید می رود هم گرایی و هم افزایی دهلی نو و کابل از مسیر چابهار، پروژه صلح پایدار و توسعه مستمر در منطقه را سرعتی دوچندان ببخشد.