متاسفانه ورزش ایران در این دو باشگاه خلاصه می شود. این دو باشگاه جزو اصل «141» هستند که یا باید سودمند باشند یا با اعلام ورشکستگی دیگر جزو این اصل نباشند و به کار خود ادامه دهند. البته این باشگاه ها درآمدزا نیستند و تا حدودی نیز باعث به وجود آمدن ضررهایی نیز شده اند. ما نباید تمام ذهن خود را معطوف باشگاه های استقلال و پرسپولیس کنیم، زیرا آنها بخشی از ورزش ایران هستند نه تمام آن. اصولا تغییرات در باشگاه های پرسپولیس و استقلال منفی بوده است، ولی اینکه کدام بهتر از آن یکی بوده است، جای بحث دارد. چیزی که بیشتر از همه مشاهده می شود این است که بسیاری از مدیرانی که در طول این چند سال در این دو باشگاه قبول مسوولیت کرده اند آمادگی حضور برای این سمت را نداشته اند. تا زمانی که من یادم می آید قرار بود این دو باشگاه خصوصی شوند اما دولت تصویب کرد که این دو باشگاه فرهنگی هستند و نباید خصوصی سازی شوند. اگر این مصوبه را برگردانند، به نفع این دو باشگاه می شود و آنها می توانند خصوصی شوند. پرسپولیس و استقلال باید از دولت و وزارت ورزش و جوانان جدا شوند، زیرا آنها تنها برای این وزارتخانه گرفتاری دارند. این دو باشگاه باید جدا شوند و به دست مردم سپرده و توسط کسانی اداره شوند که می توانند درآمدزایی کنند که این کمک می کند اداره این دو باشگاه بهتر صورت بگیرد. این دو باشگاه باید خودکفا شوند. آنها نباید به دنبال این و آن باشند و باید درآمدزایی را خود باشگاه ها انجام دهند. اگر می توانند درآمدزایی کنند به حیات و فعالیت خود ادامه دهند و اگر نمی توانند منحل شوند. به وزارتخانه چه ربطی دارد که باید دچار دردسر و گرفتاری این باشگاه ها شود.