سید حسین حسینی: جامعه شناس گفت: «طبق مطالعات انجام شده هرچقدر از طبقات مرفه اقتصادی به سمت طبقات پایین و زحمتکشان جامعه برویم، میزان خشونت خانوادگی افزایش پیدا می کند که بخشی از این خشونت ها قطعا ناشی از شرایط بد اقتصادی است. در خشونت خانگی معمولا اعضای ضعیف تر خانواده مثل کودکان و زنان در معرض آسیب هستند: به خصوص در جوامعی که زنان و کودکان از حقوق کمتری برخوردار هستند: این افراد چه به صورت کلامی و چه به صورت فیزیکی مورد خشونت واقع می شوند. جامعه ما هم خشن شده است.

طبق گفته های وزیر بهداشت دومین علت مرگ و میر اورژانسی بعد از حمل و نقل جاده ای و شهری نزاع ها و خشونت است. یعنی با وجود اینکه در کشور ما برخلاف سایر کشورها حمل سلاح گرم و سرد غیرقانونی است، اما با توجه به آمارها میزان خشونت بالا است تا جایی که یکی از دلایل مرگ افراد به صورت اورژانسی درگیری های شهری و به خصوص در کلانشهرهاست. پس باید به این بپردازیم که چرا جامعه خشنی هستیم که این خشونت در محیط های خانوادگی نیز خود را بروز می دهد. زنان و کودکان در خانواده های حاشیه نشین و خانواده هایی که سطح سواد آکادمیک آنها پایین است و از درآمدهای پایین تری برخوردار هستند، بیشتر در معرض این آسیب ها و خشونت ها قرار دارند. در جامعه ای که کودکان در اختیار والدین هستند و به نوعی والدین صاحب کودک هستند ممکن است هرگونه استثماری از طرف والدین وجود داشته باشد. در جامعه ای که مشکلات کار، ترافیک و به هم ریختگی نان آور خانواده به شکل ملموسی وجود دارد، ناامنی اقتصادی و اعتیاد برخی مردان سرپرست خانوار به این مساله دامن زده و امکانی فراهم کرده که در کنار پتانسیل های فرهنگی شاهد خشونت نسبت به کودکان و محیط خانوادگی باشیم. مطابق قانون مدنی ایران مرد به عنوان همسر و پدر، نان آور خانواده است. زمانی که قانون مدنی چنین وظیفه ای را فقط مختص به یک مرد می داند اگر امکانات مناسب را برای مرد فراهم نکند در واقع همه فشار و بحران های اقتصادی روی دوش پدر است. این در جایی بروز پیدا می کند و معمولا خشونت جایی اعمال می شود که افراد در دسترس و ضعیف تر از ما باشند.»