جاهلیتی سیاه تر از زمان قبل از پیامبر صلی الله علیه و آله ایجاد شده بود. به همان دلیل که پیامبر صلی الله علیه و آله تابش کرد و نور خود را نشان داد و حیاتش آن جاهلیت سیاه را در هم کوبید، نور امام حسین علیه السلام هم درخشید تا این جاهلیت دوم را از بین ببرد. لذا می بینید همین بزرگمرد تاریخ انسان، در منا در مقابل مردم می ایستد و می گوید: «هر کس در راه ما خونش را نثار می کند و خود را آماده ملاقات خدا کرده است، با ما همراه شود.» یعنی هر کس حاضر است در راه ما خون بدهد، حیاتش را بروز دهد و هر کس آماده است که جان برکف به لقای خدا بشتابد، با من بیاید. یعنی الآن جاهلیت موجود یزیدی، جاهلیتی است که جز یک حیات الهی نمی تواند آن را رسوا کند.

از این جهت حیات حسین علیه السلام مجددا بر جاهلیت سیاه زمانش تفوق پیدا می کند و نور را می پاشاند و بشریت را از کام این جاهلیت بیرون می کشد. فلسفه این حرکت امام حسین علیه السلام، این است. لذا در زیارت اربعین می خوانید؛ «و بذل مهجته فیک لیستنقذ عبادک من الجهالت و حیرت الضلاله - و خونش را در راه تو نثار کرد تا بندگانت را از جهالت و حیرت گمراهی برهاند.» حسین علیه السلام می خواست بندگان خدا را از این غفلت، از این بی خبری، از این خودفراموشی، از این تردید و بیچارگی و زبونی به کام نور بازکشاند. این فلسفه حیات حسین علیه السلام است.