در آیین ماندگار محرم و تاسوعا و عاشورا، آنچه بیشتر مورد دید ناظران است: حضور پر از احساس همگان در بر پایی این حزن اسلامی است. و چه امری بالاتر از اینکه در این اجتماعات بزرگ بستری هم فراهم شود تا از کردارهای نیک و ماندگار بزرگان دینی بیشتر سخن رود و از این رهگذر به فرهنگ جمعی و فردی مان نیز کمکی حاصل شود. باید فرصت ارزشمندی ایجاد کند تا برخی مفاهیم زندگی اجتماعی، ملموس تر شود. به واقع چرا نباید دست از مواردی بر نداریم که هیچ سنخیتی با «فرهنگ عاشورایی» ندارد؟ اگر یکی از داده های این فرهنگ، رواج «عدالت» باشد که شاید رکن رکین آن هم باشد: آیا در مناسبات فردی و جمعی مان، اینگونه رفتار می کنیم؟ عدالت