اغلب ما با کسانی مواجه شده ایم که در ابراز علاقه به ایران به افراط و بیراهه درافتاده اند و تنها راه برافراشته تر کردن بیرق ایران را سرکوب و تحقیر سرزمین های دیگر دانسته اند. کسانی که ابراز تنفر نسبت به مردمان بعضی کشورهای همسایه را تنها راه نشان دادن تعلق خاطر به فرهنگ خود یافته اند. گروهی که شاهنامه را سندی دال بر برتری ایرانیان می شمرند بی آنکه در آن غور و تفحص کرده باشند. کسانی که در تقدیس کوروش اغراق می کنند بی آنکه فراتر از کلیشه های معمول بدانند و آنانی که دایما از شوکت تخت جمشید سخن می گویند تا آن را مثل پتکی بر سر دیگران بکوبند، نه چون تخت جمشید را خوب شناخته اند و دغدغه شناساندن آن