روزی که برای افتتاح خانه تنبور جاده طولانی و گاه خاکی مسیر را پشت سر می گذاشتیم و از کرمانشاه دورتر و دورتر می شدیم با خود فکر می کردم که چه انگیزه ای می تواند آدمی را چنان مصمم کند تا 10 سال به پای ساختن عمارتی فرهنگی و غیر شخصی بایستد و در این راه از تمامی دست تنهایی ها و نامهربانی ها که هیچ، از مخالفت ها و بدبینی ها و تهمت ها هم نهراسد تا سرانجام به مقصد رسد؟ این سوال وقتی به روستای بانزلان رسیدم برایم جدی تر شد. روستایی بسیار کوچک و کم خانوار با فاصله ای نسبتا قابل توجه از روستاهای دیگر و آن قدر کم جمعیت که حتی مطمئن نیستم مدرسه ای درآن باشد. مراسم افتتاح خانه تنبور با شکوهی بی مانند برگزارشد.