در اسرارالتوحید از ابوسعید ابوالخیر (عارف قرن چهارم) روایتی آمده است که جولاهه ای

(= بافنده) به وزارت دست یافت و هر روز بامداد تنها به خانه رفته، پس از گشودن قفل و ساعتی در خلوت نشستن باز می گشت. سخن چینان امیر را از این پنهان نگران کردند. امیر روزی ناگاه از پس وزیر داخل خانه شد و وزیر را دید که پای در گوی بافندگان کرده بود. امیر پرسید که حکایت این امر چیست؟ «وزیر گفت که یا امیر این همه دولت که مرا هست همه از امیر است ما ابتدای خویش فراموش نکرده ایم که ما این بودیم. هر روز خود را از خود یاد دهیم تا در خود به غلط نیفتیم. امیر انگشترین از انگشت بیرون کرد و گفت بگیر... تا اکنون وزیر بودی اکنون امیری.»