اینجا خبری از طبل و سنج نیست. بلندگوها هم ساکتند و صدایی از آنها در نمی آید. اصولا چیزی برای شنیدن وجود ندارد. ضیافت دیدار است و تنها و تنها باید نگاه کرد؛ آن هم به یک نقطه! نگاه ها همه به دهان کسی دوخته شده است که با حرکات دست و اشارات صورت، واقعه کربلا را بازگو می کند. صامت ترین هیات عزاداری کشور پیش روی مان است. جایی که همه بی صدا اشک می ریزند و آرام آرام به نقطه اوج می رسند. اما اوج عزاداری، یعنی همان لحظاتی که سیلاب اشک از چشم ها می جوشد و بر گونه ها جاری می شود، خود پرده ای می شود مانع دیدن. یادمان نرود، این جا باید ببینی تا بتوانی دریابی و حس کنی؛ از همین روست که دست ها بلافاصله به سمت