ادوارد براون در فصل هشتم کتاب «تاریخ مشروطیت ایران» به بررسی انتقادهایی می پردازد که روزنامه تایمز (چاپ لندن) بعد از انحلال مجلس شورای ملی در تیرماه 1287، مطرح کرده بود. براون می نویسد:

اتهاماتی که علیه مجلس ملی مطرح شده اند، به طور خلاصه به شرح ذیل هستند: 1. این مجلس برای لفاظی بی معنا، توانایی زیادی نشان داد؛ اما هیچ گونه توانایی سازنده ارائه نکرد، 2. این مجلس به طور منظم در تلاش جهت فراتر رفتن از وظایف مناسب خود بود و می کوشید که تبدیل به یک رکن اجرایی و قانون گذاری شود، 3. برخی اعضای آن فاسد بودند و دیگران دارای جاه طلبی های خطرناک، 4. این مجلس در تلاش مجدانه پیرامون مسائل فوری مالی یا حفظ نظم ناتوان بود، 5. عدم کفایت آن، شور و اشتیاق حامیانش را سرد و موجب ظهور مجدد یک جناح سلطنت طلب شد، 6. آزادی مطبوعات... به طور وحشتناکی مورد سوءاستفاده قرار گرفت، 7. انجمن ها یا کلوب های سیاسی که حامیان اصلی آن بودند، عمدتا متشکل از انقلابیون خشن و خطرناک بودند.

نویسنده سپس در پی پاسخگویی به انتقادهای مزبور برآمده، در این باره می نویسد: تلاش داشتم نشان دهم انتقادات خشن روزنامه تایمز و حامیان آن به اولین مجلس، با واقعیات موجود قابل توجیه نیست... من فقط می توانم برخورد این روزنامه را به برخی تعصبات یا گرایش های زیربنایی نسبت دهم که تمامی استنتاج های سردبیران آن، از مطالبی که در دسترس شان قرار دارد را تحت تاثیر قرار می دهد.