طبق آمار و گزارش های رسمی صنایع پتروشیمی در دهه اخیر رشد زیادی در ایران داشته است به طوریکه تولید محصولات پتروشیمی از 18میلیون تن در سال 85 [1]به بیش از 50/6 میلیون تن در سال 95 [2]رسید. همچنین صادرات این محصولات افزایش قابل توجهی داشته است. اما سوال اینجاست که چرا این رشد چشمگیر، تغییر اساسی در وضعیت اشتغال و بهبود وضع اقتصادی ایجاد نکرده است؟ دولت و بخش خصوصی با استفاده از منابع ملی سرمایه گذاری های کلان نمودند تا این مجتمع های عظیم پتروشیمی احداث شود و تولید افزایش یابد ولی اثرات اقتصادی آن به طور ملموس و محسوس در جامعه احساس نمی شود. چرا اثرات اقتصادی مثل ایجاد بیش از 100هزار شغل پایدار در ازای افزایش یک میلیون تن تولید محصولات پتروشیمی (طبق پیش بینی کارشناسان) محقق نشده است؟