بعد از جنگ جهانی دوم، آمریکا تصمیم گرفت واحد پولی خود را در جهان رواج دهد و سیطره دلار را بر تجارت جهانی حاکم کند. این کار آمریکا با همکاری کشورهای دیگر صورت گرفت. در این صورت هر کشوری که قصد داشت تجارت جهانی داشته باشد باید از دلار و چند ارز دیگر مانند یورو استفاده می کرد. در این شرایط بسیاری از کشورها مزیت هایشان را در تجارت چندجانبه و دوجانبه از دست دادند و دلار به ارز مسلط در تجارت جهانی تبدیل شد.

کشورهای دیگر در 70 سال گذشته تلاش کردند در حوزه مبادلات تجاری، مزیت های خود را احیا و واحد پولی خود را برای مناسبات تجاری خودشان فعال کنند، اما سیطره ارزهای جهان مانع این کار شد. همین موضوع باعث شد تجارت همه کشورها به دلار و چند ارز دیگر گره بخورد. به این صورت، آمریکایی ها و اروپایی ها هر زمان می خواستند با کاهش عرضه دلار و ارزهای دیگر، اقتصاد کشور مورد نظر را با اخلال مواجه می کردند. اما کشورها در حدود 20 سال قبل با پیمان های منطقه ای به جنگ این روش رفتند و اعتقاد داشتند با معاملات پایاپای و حذف ارتباط پولی، این آسیب کمتر خواهد شد. آنها تلاش کردند پول های ملی خودشان را در مبادلات رواج دهند و بحث پیمان های پولی دوجانبه و چندجانبه پدید آمد.

تلاش برای اجرای این روش ها نشان داده که این کار بسیار موثر است و می توان به صورت آرام ارز دلار را حذف کرد و پول رایج دو کشور مورد معامله قرار بگیرد که این مساله باعث افزایش ارزش پولی ملی نیز خواهد شد. با کاهش سیطره دلار قطعا تهدیدهای کشورهای غربی دیگر تاثیرات لازم را نخواهد داشت و سعی می کنند از ابزارهای دیگری برای پیشبرد اهداف خود بهره ببرند. اکنون ایران با چند کشور از جمله ترکیه پیمان دو جانبه پولی و بانکی امضا کرده که نتیجه بسیار مطلوبی در اقتصاد خواهد داشت. این کار ایران باعث می شود دلار مانند گذشته در اقتصاد ایران نقش نداشته باشد و برای انجام تجارت دیگر به این ارز نیاز مبرم نداشته باشیم.