سال ها زیستن و جنگیدن در کنار یکدیگر بچه ها را چنان به هم نزدیک کرده بود که انگار اعضای یک خانواده هستند؛ دوستی ها چنان ریشه دوانده بود که به برادری رسیده بود. همین که یکدیگر را «برادر» خطاب می کردند نشان از پیوند محکم اخوتی بود که در میان شان بسته شده بود. از هر آنچه داشتند که عزیزترینش جان شان بود در راه این دوستی و برادری می گذشتند؛ چه باک از نثار جان اگر دوست و همرزم و همسنگری جان سالم از مهلکه به در برد. روایت امروز، روایت غریب کسی است که به دنبال یاران گمشده اش می رود و خود سرگردان و آواره بیابان می شود. هفت روز با تنی زخم خورده در میان سربازان دشمن از این سو به آن سو می رود و خود را از چشم آنها پنهان می کند اما آخر کار خود گرفتار می شود. قصه اسارت تخریب چی بی باک و بی ادعای اردوگاه شهدای تخریب، مصطفی اردیبهشت را به روایت خودش بخوانید.