از آنجا که امیرکبیر به بهداشت شهروندان اهمیت می داد، سعی داشت با واکسینه کردن مردم و فرستادن مروجان بهداشت و تجهیزات لازم به استان های مختلف از شیوع آبله پیشگیری کند و به دستور او رساله مربوط به آبله به فارسی ترجمه شد. در آن زمان، بیشتر کودکان در تهران، در مقابل آبله واکسینه می شدند، اما متاسفانه پس از مرگ امیرکبیر، بسیاری از برنامه های او در مورد بهداشت معلق یا کنار گذاشته شد.