«بین خودمان باشد» نمایشی است شایسته دیدن، دیده شدن و درباره اش حرف زدن. یکی از اصلی ترین دلایل آن اینکه در هیاهوی نمایش های بسیار با سادگی تمام و پس از طی ماه ها تمرین هدفمند و هوشمند خود را به مخاطبان خود عرضه می کند.

کاری منسجم و گروهی که هیچ چیز از هیچ چیز جلوتر یا عقب تر نیست که این خود مهم ترین مزیت نمایش است و به سرعت ما را به یاد همان تعریف اصلی هنر تئاتر، هنرگروهی فکر کردن، گروهی دیدن و گروهی رسیدن و اجرا کردن، می رساند. مجموعه ای همگون که از همان ابتدا به سادگی با نگاه کردن بازیگران به تماشاگران شروع می شود، گویی در جست وجوی یافتن کسی یا کسانی هستند که داستان خود را با آنان در میان بگذارند. صحنه هیچ چیز نیست و همه چیز است، به سرعت شما را به یاد تعریف درستی از استاتیک در صحنه می اندازد.

استاتیکی که از دراماتورژی متن شروع می شود و آرام آرام با تقسیم درست انرژی، حرکت و حس توسط گروه به همه جا تسری پیدا می کند. ثمره این کار منسجم گروهی تبلور زیبایی دارد. تماشاگر در ابتدا در انبوهی از نگاه و توجه، انرژی و احساس که بی هیچ کلامی به سوی او پرتاپ می شود، روبه رو می شود. این صحنه شوک توام با این سوال بزرگ را برای بیننده به همراه دارد که قرار است چه اتفاقی بیفتد؟ و جذاب اینکه اصلا قرار نیست چیز عجیبی در صحنه رخ دهد، آن اتفاق عجیب در قدم قدم همراه شدن با ترس بازیگری است که با هر افتادن تخم مرغ بر صحنه بخشی از درون او عریان می شود و ما آرام آرام این سادگی عجیب را در نمایشی ترین شکل آن می نگریم. نمایشی که عریانی داستان های آدم های خود را نمایش می دهد. ما آرام آرام با جهان اجرا به وسیله قراردادهای خوب اجرا، آشنا و همراه می شویم و از اینجاست که ما در این همراهی با بازیگران و قصه های آنان زندگی می کنیم. کارگردان و دراماتورژ کار اصلا قصد خودنمایی در هیچ رکن اجرا را نداشته اند که این از دیگر مزایای این اجراست. امیدوارم این گروه در ادامه کار خود به دور از هیاهویی پوچ در مسیر اجراهایی خلاق و نو گام بردارد و در این مسیر گونه ای دیگر از نمایش را برای تماشاگران خود به تصویر بکشد.