10 سال پیش یا بیشتر، دوستی لهستانی که به ایران آمده بود کتاب «شاهنشاه» را نشانم داد و به عنوان مرجعی معتبر از آن سند آورد. از انقلاب ایران گفت و مردم را نقد کرد. دو سال بعد از آن «اسلاوی ژیژک» در مقاله ای که راجع به اتفاقات ایران در همان سال نوشته بود این کتاب را مرجع قرار داد و مخاطبان ایرانی و غیر ایرانی را متوجه نام «ریشارد کاپوشچینسکی» کرد. کتاب «شاهنشاه» ناخوانده ماند تا بالاخره بهرنگ رجبی امسال، همت کرد و کتاب را به نشر ماهی سپرد. از ما خواندن همان و وا رفتن همان! کتاب، یک داستان گویی نیم خلاق من درآوردی است که بیشتر به قصه سازی های دوران پیشا اینترنت می ماند. جابه جا، تصاویری از تاریخ