بیش از 70 سال پیش در زمان قحطی ایران، برای مردمی که در ویرانه های جنگ جهانی دوم و در فقر و گرسنگی به سر می بردند، دیدن سربازان متفقین حین بازی والیبال حیرت انگیز بود. در میان خرابه های شهرها با طنابی که دو سر آن به تیرک های چوبی وصل بود، اگر چه از میدان بازی اشغالگران بوی نفرین برمی خاست، اما در دل خود امید به آینده را زنده می کرد. آینده ای که یک روز جوانان ایرانی هم بتوانند والیبال بازی کنند.

این کارکرد مثبت ورزش است که در ویرانه های جنگ جوانه می زند و ارتباطات بین المللی را به وجود می آورد مانند روزی که برای نخستین بار یک تیم از ایران برابر ارتش روسیه در بندر انزلی بازی کرد تا سربازان چکمه پوش فارغ از مصیبت های جنگ در میدانی به وسعت صلح با یکدیگر بازی کنند.