در هیاهوی برخاسته از حکم عجیب کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال هرکس به نوبه خود توجه این کمیته و مسئولان محترمش را نسبت به مفاسد و تخلفات موجود در فوتبال جلب کرد. یکی از تخلفات مالی مدیران و قراردادهای ترکمانچای گفت و دیگری از مافیای دلالی و رقم های سنگین جابه جا شده برای انتقال بازیکنان و درنهایت شاید صدها مساله اساسی تر و بااولویت تر از رسیدگی به قلیان کشی بازیکنان پیش روی کمیته اخلاق قرار گرفت.

شاید بزرگ ترین مشکل این روزهای فوتبال ما که متاسفانه هیچ گاه دیده نشده و مورد رسیدگی هم قرار نگرفته، بحث لیدرها یا همان حکام بلامنازع سکوی ورزشگاه هاست. افرادی که از دوره برخی مدیران، اشتباهی پایشان به فوتبال و باشگاه های بزرگ باز شده و با وجود تخلفات فراوان دیگر هیچ کس نتوانست حذفشان کند. در میان آنها چهره هایی با سابقه شرارت و درگیری فراوان یافت می شود که به دنبال سهم قابل توجه خود از فوتبال هستند. نه مالیات می پردازند و نه در قبال اعمالشان به کسی پاسخگو هستند.

هروقت نیاز باشد پشت این مدیر و آن مربی و بازیکن درمی آیند و نسق می کشند و سکوها را به واسطه سود یا زیان خود، جهت دهی می کنند و اگر لازم باشد متخلفانی که باب میلشان شعار نمی دهند را به جزای کارشان می رسانند.

آیا تاکنون به این مهم توجه کرده اید که چرا رقابت هواداران سرخابی از شعارها و کری های دوست داشتنی به فحاشی های رکیک و مبتذل و درگیری های فیزیکی کشیده شد؟ سری به صفحات مجازی که اکثرا تحت نظر همین آقایان اداره می شود بزنید تا هر آنچه از بی ادبی و ناسزا بلد نیستید بیاموزید! دانشگاهی از زشت ترین لغات که در هیچ نقطه شهر نمونه اش را نمی بینید.

امید است کمیته محترم اخلاق که فرهنگسازی در فوتبال را سرلوحه کار خود قرار داده پاکسازی فضای مقدس ورزش از وجود اشرار را در اولویت کار خود قرار داده و با حمایت سایر نهادهای ذی ربط اولین قدم از مبارزه با فساد را محکم و با قاطعیت بردارد.