دو ساله اند و هنوز درست وحسابی زبان باز نکرده اند، اما دوقلویند و در همه چیز مشترک الا یک چیز! دختر طرفدار پرسپولیس، پسر اما استقلال. لباس تیم های محبوب شان را پوشیده اند و حالا وسط تحریریه جولان می دهند. دل همه از دیدن شان غنج می زند. از همین بچگی تکلیف شان لااقل با یک چیز مشخص است و چه خوب. بامزه اند و وسط فشار کار و استرس، حضورشان مثل یک نسیم خنک به صورتت می خورد.

بازیکنان دو تیم پرطرفدار پایتخت البته به این عکس ها و این طرفداران عادت دارند. طرفداران عجیب و غریب زیاد دیده اند و لابد خوشحالند که سن هواداری تیم شان از دو سالگی آغاز می شود، اما راستش را بخواهید من به چیز دیگری فکر می کنم. به اینکه وقتی از این سن می توان یک مفهوم مثل طرفداری از تیم را به کودکان آموخت چرا دست روی دست گذاشته ایم و مفاهیم مهم دیگری مثل حقوق بشر، حفظ محیط زیست، قوانین شهروندی و... را به کودکان نمی آموزیم؟

قاعدتا طرفداری از تیم مورد علاقه چیزی است که از اطرافیان به این دو کودک منتقل شده است، می شود مثلا با کودکانی روبه رو باشیم که برای نجات دریاچه ارومیه، لباسی به تن کنند یا برای مثلا حق نفس کشیدن در روزهای دودآلود یا پر از گرد و غبار شهرشان حرکتی کنند؟

یاس و امیرعباس، آغاز راهند. سال های بی شماری پیش رو دارند و در این سال ها علاقه شان به تیم فوتبال مورد نظر، با آنها بزرگ می شود و شکل می گیرد.

چندین سال بعد این دو هوادارانی هستند که می توانند برای تیم شان کاری کنند، مثمر ثمر باشند یا حداقل این علاقه را به نوعی به فرزندان شان هم منتقل کنند. کمی فکر کنیم، امکانی بزرگ و قابلیتی عظیم در دسترس ماست. به جای پر کردن روزهای بچه های مان با اینترنت و انیمیشن های وارداتی و درس های فرمایشی همیشگی، کمی به فکر آینده باشیم. آینده سرزمینی که قرار است این بچه ها آن را شکل دهند.