لودویگ ویتگنشتاین (1976-1889 م.) فیلسوف اتریشی در قضیه 203 از دومین کتاب مشهورش «پژوهش های فلسفی» (1953 م.) می نویسد: «زبان هزارتویی از مسیرهاست. شما از یک سمت نزدیک می شوید و راه خود را می دانید: از سمت دیگری به همان جا نزدیک می شوید و دیگر راه خود را پیدا نمی کنید.» (ترجمه فریدون فاطمی) همین موضوع زبان در فلسفه قرن بیستم، خواه در سنت تحلیلی که ویتگنشتاین از بنیانگذارانش بود و خواه در سنت قاره ای (اروپایی) به مساله اصلی فلسفه بدل شد تا جایی که در کتاب های تاریخ فلسفه از «چرخش زبانی» در فلسفه قرن بیستم سخن می گویند. البته خود ویتگنشتاین در طرح پرسش های نو درباره آن و ارایه پاسخ هایی مساله برانگیز برای آن در تمام مراحل فکری اش سهم بسزایی داشت و ذهن های نابغه ای را بر آن داشت تا نسبت به مسائلی که او مطرح کرده، موضع گیری کنند.