قبل از داربی گفته بود اجازه نمی دهد کسی به فکر پیراهن شماره یک پرسپولیس و تیم ملی باشد؛ با این حال عملکرد بیرانوند در چند دیدار قبل از داربی، این تصور را به وجود آورد که او برای حفظ روحیه اش هم که شده این حرف ها را می زند؛ البته در داربی شرایط کاملا متفاوت بود چون علیرضا تبدیل به همان بیرانوندی شد که همه می شناختند. او در تک تک صحنه هایی که باید واکنش نشان می داد، تقریبا گزینه صحیح تر را انجام داد تا یکی از بهترین های پرسپولیس در این دیدار سنتی باشد. اوج کارهای بیرانوند همان دفع توپ ها و مشت های محوطه شش قدمش روی سانترهای جناحین بود؛ بیرانوند تمامی این دفع توپ ها را خوب انجام داد تا نشان دهد بالاخره در ایران دروازه بانی هست که در خروج از دروازه روی سانترها مشکل نداشته باشد. لذت داربی برای بیرانوند دوچندان هم شد چون نه تنها او اولین پیروزی اش در تاریخ داربی را جشن گرفت بلکه دروازه اش را هم بسته نگه داشت تا دومین بار در داربی های تهران کلین شیت کند. نکته قابل قبول تر درباره بیرانوند اینکه او برای چهارمین بار در این فصل کلین شیت کرد تا در سال جام جهانی نشان دهد هنوز هم دروازه بان قابل اعتمادی برای پرسپولیس و از آن مهم تر برای تیم ملی ایران است.