سرزمین زال و رستم، «سیستان»، در شمال جنوب شرقی ترین استان ایران اکنون بی شباهت به یک تله نیست. تله ای انسان ساخت که با وجود قدمت اساطیری و زیست بومی غنی، بر اثر روابط کژکارکرد اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، رنگ پریده از خشکی هامون و ریزگردهای همیشگی، مردم این منطقه را به دام انداخته و به مرور بازتولید فقر می کند. این تله، در نهایت افزایش حاشیه نشینی و سکونت گاه های غیررسمی را برای این منطقه به ارمغان آورده یا در قالبی دیگر، داغ مهاجرت را بر پیشانی این مردم نشانده است؛ البته اگر ممانعتی برای این مهاجرت در کار نباشد. کارشناسان می گویند این «تله فقر فضایی» اجازه نمی دهد مردمی که با ازدست رفتن شغل کشاورزی، دامداری و صیادی حالا اغلب فقط با یارانه 45هزارتومانی ماه را به پایان می برند، از این تله خارج شوند.