اظهارات آقایان محمد یزدی و مدرسی یزدی و تصمیم فقهای شورای نگهبان درباره عدم صلاحیت یک فرد زرتشتی برای فعالیت در شورای شهر یزد موجی را ایجاد کرد که هر روز هم دامنگیرتر خواهد شد و بعید است این موج فکری و اجتماعی بدون تصحیح این تصمیم فروکش کند. مشکل اینجاست که همگان احساس می کنند یک بدعت جدید در کشور در حال شکل گرفتن است و اگر جلوی آن گرفته نشود، باید انتظار داشت که قدم های دیگری هم در آینده برداشته شود. با این نگاه آیا نمی توانند بگویند هیچ فردی از اقلیت های دینی حق مدیریت در هیچ حوزه ای را ندارد چون نباید ولایت بر مومنان داشته باشند؟ آیا بعید است بگویند که آنان حق دادن رای هم ندارند چون منجر به تاثیرگذاری آنان بر سرنوشت کشور می شود و چه بسا رای آنان در انتخاب یک نماینده مجلس یا رییس جمهوری تعیین کننده باشد؟ آیا با همین منطق نمی توانند بگویند که رای همه مردم برابر نیست و رای عالم و افراد مومن باید بیشتر از رای مردم عادی تلقی شود؟

اول- فهم حکومتی از دین: اگر بدانیم که فقه حکومتی اقتضائاتی دارد و در ذیل حکومت دینی بسیاری از احکام فقهی متفاوت خواهند شد، چنین تصمیمی گرفته نمی شد. فقه فردی را وارد حکومت کردن نتایج درستی به همراه ندارد.

دوم- عنصر زمان و مکان: با این نگاه امام قطعا به جای اصرار بر فهم سنتی از فقه و تطبیق نامناسب احکام با وضعیت موجود، تحولات جاری زمان در فهم دین و فقه مورد توجه قرار می گرفت و همه شهروندان فارغ از مذهب دارای حقوق برابر تصور می شدند.

سوم- حفظ حیثیت اسلام و نظام: امام در مقطعی به شورای نگهبان فرموده بودند: «کسانی که احتیاط یا وسوسه ای در امر انتخابات می کنند بهتر است کمال احتیاط را برای حفظ حیثیت جمهوری اسلامی و اسلام نمایند». در آن مقطع شورای نگهبان اصرار بر ابطال انتخابات تهران داشت و امام اجازه این کار را نداد و گفت که به فکر حیثیت اسلام و نظام باشید.