علی اشرف درویشیان آخرین برگ درخشان و نمونه وار ادبیات متعهد دهه پنجاه خورشیدی بود. البته از چهره های شاخص آن ادبیات هنوز هم نویسندگان و شاعران نامداری در میان ما هستند - عمرشان دراز باد- اما علی اشرف تنها کسی بود که به آن نوع ادبیات تا آخر عمرش وفادار ماند و هیچ گاه وسوسه نشد که راه و روشی دیگر در پیش گیرد. این روزها که جامعه ادبی و فرهنگی ما از درگذشت درویشیان به شدت متاثر است، شاید سخن گفتن از آن نوع ادبیاتی که او می نوشت و از آن دفاع می کرد چندان به جا نباشد. علی اشرف آن قدر صمیمی، مهربان، شرافتمند و صادق بود که همگان دوستش می داشتند و کمتر کسی، حتا مخالفان آن نوع ادبیات، در اصالت ادبیات