هیاهو و شلوغی لابی، سکوت پشت درهای شیشه بیمارستان را به هم می زند. تعدادی بیمار و ملاقات کننده، چند صندلی و انتظاری که اغلب جانکاه است. این تصویر ثابت همه بیمارستان هاست. ملاقات کنندگان منتظر شنیدن نام بیمارشان هستند. به سمت آسانسور بیمارستان می روم؛ جایی که یکی از نگهبانان راهنمایی ام می کند: «برو طبقه پنجم... اونجا بپرس می خوام استاد مشایخی رو ببینم... راهو بهت نشون میدن». منتظر آسانسوری می مانم که به زحمت طبقات را پایین می آید. سرم را که برمی گردانم، چند نفری را می بینم که به یکی از ماموران انتظامات اصرار می کنند تا بتوانند چنددقیقه ای به آقای مشایخی سر بزنند و قول می دهند که زود اتاقش را