اگر آن تلفن های همراه لعنتی در فیلم دیده نمی شد، اگر شخصیت ها -لااقل برای دو ساعت- تلگرام و اس ام اس و سایر بستگان را کنار می گذاشتند که هم چشمشان کمی استراحت کند و هم پلاستیک فیلم را -در لحظاتی- نابود نکنند و اگر اسم آن خیابان کذایی در فیلم گفته نمی شد، جایگاه کیفی «خفه گی» به مراتب بالاتر از جایگاه کنونی اش بود. بله! این ایرادات به ظاهر ساده، از قدرت تخریب بالایی برخوردار هستند. چرا؟ فرض کنید ورسیون تازه ای از تابلوی انتزاعی «زن» اثر «ویلم دکونینگ» از راه برسد و یکی از اجزای صورت یا بدن سوژه، به صورت واقعی (کلاژ یا نقاشی رئالیستی) به کار رفته باشد و شمایل کلی اثر را از حالت انتزاعی صرف به