سورین دوکارو، مشاور و معاون تهدیدات رو به گسترش ناتو، بیان می کند: «یکی از پراهمیت ترین چالش های پیش روی ناتو، امنیت سایبری است». او در کنفرانس سایبرتک لهستان گفته است: «ما در حالی اینترنت اشیا، یا به عبارتی، «اینترنت ناایمن اشیا» را مورد مطالعه قرار می دهیم که باید متوجه بعضی از مسیرهای نوین تهدیدات امنیتی باشیم که پیش روی رهبران فناوری رایانه ای کشورهای شمال اروپا قرار دارد». به گزارش سایبربان، درحالی که تهدیدات سایبری از سال 2002 در اولویت ناتو قرار گرفته است، دوکارو بیان می کند: «تنها پس از سال 2007 و حمله سایبری استونی بود که سیاست مداران متوجه اهمیت استراتژیک امنیت سایبری شدند و این چالش از طرف تصمیم گیرندگان سیاسی ناتو، پارلمان آتلانتیک شمالی، موردنظر واقع شد». نیاز ناتو برای توجه به دفاع سایبری در زمینه قانون گذاری، منجر به انتشار سند اول قانون گذاری دفاع سایبری در سال 2008 شد. دوکارو اضافه کرد: «سند منجر به وضع معیارهایی برای دفاع از ناتو و روش هایی برای دفاع از سیستم های ملی شد» اولین بازنگری در سند دفاع سایبری، در سال 2011، با معرفی ایده دفاع مرکزی شبکه های ناتو در بیش از 50 نقطه مختلف درآن واحد و همچنین معیارهای امنیت سایبری ملی همراه بود. بنابراین توانمندی های دفاع سایبری، برای اولین بار قسمتی از سند برنامه ریزی دفاعی ناتو شد. سپس در سال 2014، سایبر به عنوان قسمتی از ماموریت دفاع یکپارچه ناتو معرفی شد. در بازنگری سال 2014 سند دفاع سایبری، ناتو به طور مشخص و واضح، بین حملات سایبری بالاتر از یک محدوده خاص و اعلان جنگ مطرح شده در بند پنج با موضوع دفاع یکپارچه در پیمان نامه ناتو ارتباط برقرار کرد. بند پنج پیمان نامه، تمام اعضا را ملزم می سازد تا درصورتی که به یکی از اعضا، حمله صورت گرفت، سایر اعضا برای دفاع از آن عضو متحد شوند. به اعتقاد دوکارو، با وجود شناخت فضای سایبری، دستورات دفاعی ناتو همچنان به همان ترتیب گذشته باقی مانده است و به همان ترتیب مطرح شده در سایر فضاها، همه چیز همان گونه مطابق با قوانین بین المللی است. او در پایان گفته است: «ما باید به طور مستمر توانایی های خود را در ترجمه زبان فناوری به زبان سیاست و زبان دیجیتال به زبان استراتژی توسعه دهیم و بفهمیم که در دنیایی زندگی می کنیم که میدان نبرد، هرروز بیشتر و بیشتر دیجیتالی می شود».