دریا بنفش و مرز بنفش و هوا بنفش

جنگل کبود و کوه کبود و افق کبود

حدود 30 سال پیش، یعنی همان ایامی که دانشجوی معماری بودم و کار گرافیک را هم آغاز کرده بودم، قصد داشتم دفتر کار و آتلیه ای برای کار معماری و گرافیک راه بیندازم و مثل همه در این وقت، داشتن یک نام مناسب دغدغه ای بود که ذهن را راحت نمی گذاشت.

برای من اما شاید کار دشوار نبود. الگویی در دوردست داشتم که همیشه با حیرت به آن می نگریستم: «ملک الشعرای بهار». برای من، بهار همه چیز بود: ادیب، سیاستمدار، شاعر، محقق و هر چیز که فکرش را بکنید و در همه اینها هم در حد کمال. یعنی هیچ چیز نبود که بهار وارد آن شده باشد و سربلند و در اوج بیرون نرفته باشد. همین شد که نام آتلیه معماری ام شد «بنفش» و آتلیه گرافیکم شد «کبود». اما از این ارادت شخصی که بگذریم، این بیت را با هم بخوانیم: