طی هفته گذشته به تماشای نمایش «شوایک، سرباز ساده دل» نشستم. نمایشی که از روی رمان معروف «شوایک» برداشته شده و در تالار وحدت به روی صحنه رفته است. نمایش به زبان طنز بازنویسی شده و به نظرم به فضای اجتماعی کشور ما بسیار نزدیک است.

اثر، از طنزی بسیار تلخ بهره می برد و ما را با واقعیتی عجیب روبه رو می کند: این واقعیت که چه فرصت هایی برای جلوگیری از وقوع یک جنگ در اختیار بشر بوده و آن را از دست داده است. البته در طول تاریخ می بینیم که این اتفاق به ندرت رخ داده و کمتر کسی موفق شده تا از جنگ جلوگیری کند.

اما پیشنهاد بعدی من درحوزه تئاتر تماشای نمایش «سهروردی» است. متاسفانه در سال های اخیر آشنایی با بزرگان فرهنگ و هنر چه درعرصه تئاتر وچه عرصه سینما بشدت نادیده گرفته می شود.

در این نمایش گوشه هایی از زندگی یکی از مهم ترین شخصیت های ایران؛ شیخ شهاب الدین سهروردی به تصویر کشیده می شود و دیدن آن خالی از لطف نیست. در زمینه ادبیات هم بعد از سال ها یک رمان عجیب خواندم. رمانی از مهدی افروز منش به نام «سالتو» که نشر چشمه آن را منتشر کرده است. این رمان فضای تلخی دارد و به اعماق جامعه می رود و به آدم هایی که در عمق جامعه زندگی می کنند، می پردازد.

پیشنهاد دیگرم تماشای مجموعه فیلم های مستند «کارستان»، بخصوص فیلم «شاعران زندگی» است.در این حوزه همچنین می توانم فیلم سینمایی «هجوم» به کارگردانی شهرام مکری را پیشنهاد کنم. شهرام مکری مسیر جدیدی را در سینمای ایران آغاز کرده و امیدوارم با حمایت هایی که از او می شود، بتواند این مسیر را ادامه دهد.

«هجوم» چه از جهت فرم و چه از جهت موضوع از دایره سینمای ایران خارج شده است و ظرفیت های نامکشوف سینما را بیان می کند. این کارها مانند موجی نو در دنیای سینمای ایران هستند و باید حمایت شوند، چرا که شکست آنها باعث دلسردی شده و ممکن است از نوآوری و تولید کارهای بدیع در سینمای ایران جلوگیری کند.